Τραγούδια για τον ρατσισμό

Τραγούδια για τον ρατσισμό 

----------------------------------

"We're The World (USA For Africa)"
Lyrics: Michael Jackson

"We Are the World" 25 for Haiti 


 "We're The World (USA For Africa)"

There comes a time when we heed a certain call
When the world must come together as one
There are people dying
And it's time to lend a hand to life
The greatest gift of all

We can't go on pretending day by day
That someone, somewhere will soon make a change
We all are a part of God's great big family
And the truth, you know,
Love is all we need

We are the world, we are the children
We are the ones who make a brighter day
So let's start giving
There's a choice we're making
We're saving our own lives
It's true we'll make a better day
Just you and me

Send them your heart so they'll know that someone cares
And their lives will be stronger and free
As God has shown us by turning stone to bread
So we all must lend a helping hand

When you're down and out, there seems no hope at all
But if you just believe there's no way we can fall
Well...well...well
Let's realize that a change can only come
When we stand together as one

----------------------------------

"Ο έγχρωμος"

Μουσική - ερμηνεία: Κώστας Χατζής
Στίχοι: ενός παιδιού από την Αφρική

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος
Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος
Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος
Κι εσύ λευκέ άνθρωπε
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι
Και λες εμένα έγχρωμο;


[Ποίημα που έχει γράψει ένα οκτάχρονο παιδί από την Αφρική 
και προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα του 2005]

----------------------------------

"Το γυφτάκι"

Μουσική - ερμηνεία: Κώστας Χατζής

Στίχοι: Ξενοφώντας Φιλέρης 

Νεογέννητο βλαστάρι λερωμένο
στα απόνερα του κόσμου ξεπλυμένο, 
δεν έμαθε βιβλίο να διαβάζει
γυφτάκι, ο λαός μας το φωνάζει, 
δεν έμαθε βιβλίο να διαβάζει
γυφτάκι, ο λαός μας το φωνάζει, 
γυφτάκι, ο λαός μας το φωνάζει
δεν έμαθε βιβλίο να διαβάζει.

Γυφτάκι, χόρεψέ μας τσιφτετέλι
να φας ένα κομμάτι απ’ το καρβέλι, 
κι αυτό, σαν πιθηκάκι μαθημένο
δαγκώνει το χαλκά που είναι δεμένο, 
γυφτάκι, χόρεψέ μας τσιφτετέλι
να φας ένα κομμάτι απ’ το καρβέλι, 
να φας ένα κομμάτι απ’ το καρβέλι
γυφτάκι, χόρεψέ μας τσιφτετέλι.

Το βράδυ, στη μεγάλη την πλατεία
το πιάσανε να κάνει επαιτεία, 
σε κάτι λεπτεπίλεπτους τουρίστες
που ‘μοιαζαν περισσότερο μ’ αρτίστες, 
σε κάτι λεπτεπίλεπτους τουρίστες
που ‘μοιαζαν περισσότερο μ’ αρτίστες, 
που ‘μοιαζαν περισσότερο μ’ αρτίστες
σε κάτι λεπτεπίλεπτους τουρίστες.

Γυφτάκι, σε κοιτάζουν οι ανθρώποι, 
ρεζίλι θα γενούμε στην Ευρώπη, 
γυφτάκι, δύο πήχες όλο κι όλο
ποιος σου ‘μαθε της ζητιανιάς το ρόλο, 
γυφτάκι, σε κοιτάζουν οι ανθρώποι, 
ρεζίλι θα γενούμε στην Ευρώπη, 
ρεζίλι θα γενούμε στην Ευρώπη, 
γυφτάκι, σε κοιτάζουν οι ανθρώποι.

Αφέντη, αν μου δώσεις δυο δραχμούλες
θα κάνω δεκαπέντε κωλοτούμπες, 
αφέντη, αν μου δώσεις και τσιγάρο
θα κάτσω σαν μαϊμού να το φουμάρω, 
αφέντη, δώσε δύο δραχμούλες
και θα κάνω δεκαπέντε κωλοτούμπες, 
αφέντη, αν μου δώσεις και τσιγάρο
θα κάτσω σαν μαϊμού να το φουμάρω.

Αφέντη που με βάζεις και χορεύω, 
εσύ με έμαθες να ζητιανεύω, 
εσύ με έμαθες να ζητιανεύω, 
αφέντη που με βάζεις και χορεύω. 

----------------------------------

"Και λεγόμαστε άνθρωποι"

Μουσική - ερμηνεία: Κώστας Χατζής

Στίχοι: Λιάνα Βιτσώρη

Αν έπαιρνα τα βάσανα του κόσμου τα μεγάλα
χίλιες μπαλάντες θα `γραφα πικρές
και τα τραγούδια θα `σβηνα που χω γραμμένα τ’ άλλα
που `ναι γεμάτα από έρωτες ελπίδες και χαρές

Είπα λοιπόν το γράψιμο για πάντα πως θα πάψω
ένα τραγούδι αλλιώτικο αν δε γράψω
κι έτσι ξεκίνησα κάποιο πρωί
τους πόνους και τα βάσανα να βρω μες τη ζωή

Και περπατούσα και περπατούσα
κι έφτασα κάπου σε ένα σημείο
κι είδα γραμμένο τι να πεις
Βρεφοκομείο η ελπίς

Εκεί οι ανώνυμοι γονείς πηγαίνουν τα μωρά
κι όταν θα βγούνε στη ζωή κάποια φορά
παιδιά με δίχως όνειρα γεμάτα με ρυτίδες
και μάτια θλιβερά

R 
Και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και με αισθήματα
τι ειν’ τα νόθα παιδιά μας μπρος τα τόσα προβλήματα
και λεγόμαστε άνθρωποι με μυαλό και καρδιά
και πετάμε στους δρόμους τα μικρά τα παιδιά

Εμείς στραβή τη φτιάξαμε αυτή την κοινωνία
εμείς με την καρδιά μας και το νου
γεμάτη απ’ το σκοτάδι μας γεμάτη απ’ αγωνία
του κάκου ψάχνει να βρει την πόρτα του ουρανού
κι αφού είμαι άνθρωπος κι εγώ τον κόσμο πως να αλλάξω
αφού κι εγώ γκρεμίζω τι θα φτιάξουμε
κι όμως

Ξεκίνησα και πάλι ένα πρωί
τους πόνους και τα βάσανα να βρω μες τη ζωή
και περπατούσα και περπατούσα
κι έφτασα κάπου σε ένα σημείο
κι είδα γραμμένο τι να πεις
Γηροκομείο η ελπίς

Εκεί τα στοργικά παιδιά πετάνε τους γονείς
το μόνο έγκλημά τους ότι ζήσαν πολλά χρόνια
και τους ξεχνούν παιδιά κι εγγόνια
γέροι με δίχως όνειρα γεμάτοι με ρυτίδες

και μάτια θλιβερά